„Last call for the passengers…Mme Rybczynska and Mme Gniedziejko…” tak się zaczęło wezwanie na lotnisku w Brukseli.

– O kur…to my ! Ja pier…to już nasz samolot! – krzyczała Bożena. Poderwały się na nogi jednocześnie.

– Bierz ten plecak. Gdzie jest nasza bramka ?

-Nie slyszalam numeru jaki powiedział…szybko, ruchy ! – ponagliła Kaśka

-No i Ci dokończę…- biegła i kontynuowała Bożena swój monolog od kwadransu.

-Welcome on the board – przywitała nas w wejsciu stewardessa uśmiechem.

Samolot był pełen, i gdy przesuwaliśmy się korytarzem wszyscy na nas patrzyli. Niektórzy nawet tak jakby na twarzy mieli napisane „Gdzie Wyście były ?”

Londyn był już po godzinie. Tam znowu czekanie na Hongkong. I znowu 10h lotu.

Tym razem podano jedzenie jedzenie.

W Hongkongu czekało nas 4h postoju. Bożena ledwo żyła. Nic nie mówiła.

Lot trwał 2 godziny a w stolicy Kambodży Phnom wylądowałyśmy wieczorem.Gdy czekałyśmy na bagaż doszło do pierwszej tragedii, która jak wiedzialyśmy i tak się miała stać prędzej czy później. Gdy ostatnią na transporterze walizkę odebral pasażer z naszego lotu okazało się, że brakuje …plecaka Bożeny. Początkowo żartowałyśmy ale po godzinie czekania nie było już nam wesoło. Bożena zaczela tłumaczyć, ze w sumie ciuchy jakie tam miala nie byly najnowsze, minimum miesięczne i w sumie to wirkszosc z nich moglaby wymienic na nowa kolekcję. I wlasnie byla ku temu okazja. I wtedy transporter ruszyl. Po chwili jak król Perski na rydwanie wjechał plecak Bożeny.

Złapałyśmy taxi à raczej tuk tuka. Wyskoczylyśmy na zewnątrz terminala.

-Taxi, taxi – krzyczał mały kędzierzawy kierowca tuk tuka.

I już po chwili pomykałyśmy nim do hotelu.

Po kwadransie jazdy byłyśmy na miejscu. W srodku ladnie, komfortowo. Bozena byla wniebowzięta. Wreszcie mogłyśmy odpocząć.